Αργήσαμε λίγο να κάνουμε την εμφάνισή μας αλλά είχαμε σημαντικό λόγο…Ένα βιβλίο ακόμα από το ελατήριο είναι στον δρόμο. Σύντομα νεώτερα…
Ακολουθεί απόσπασμα από το “ΝΕΦΕΛΩΜΑ ΤΩΝ ΕΥΧΩΝ”(μια ριψοκίνδυνη εξερεύνηση των ορίων μεταξύ των λαϊκών μύθων και της επιστημονικής φαντασίας) – εντός της άνοιξης από τις εκδόσεις αλφειός
..Μια φορά κι έναν καιρό, ο αέναος κύκλος του νερού έσπασε. Έτσι απρόσμενα όπως σπάει η τεντωμένη αλυσίδα ενός γερανού απ’ το βαρύ φορτίο που ο βιαστικός άνθρωπος κρέμασε απερίσκεπτα στον σιδερένιο γάντζο του. Η βροχή σταμάτησε να πέφτει στο διψασμένο χώμα. Το χιόνι έπαψε να είναι η λευκή κόμη των αρχαίων οροσειρών. Η λαίμαργη άμμος ρούφηξε μέσα της όλα τα ποτάμια μέχρι που το γάργαρο τραγούδι τους σταμάτησε να αντηχεί στις κοιλάδες. Τα δέντρα πέθαιναν όρθια και τα σπαρτά δεν βλάσταιναν. Τα λουλούδια φαγώθηκαν από κοπάδια πεινασμένων ζώων και ανθρώπων. Οι λιγοστοί σπόροι που απέμειναν αρπάχτηκαν με τη βία από τις πάνοπλες στρατιές των τελευταίων βασιλιάδων, οι οποίοι τους φύτεψαν στις αυλές των ανακτόρων τους.
Τότε ήρθε ο καιρός που τα νηστικά αγρίμια κατέβηκαν στις πολιτείες. Οι πάνθηρες κατέκλυσαν τις λεωφόρους ακολουθώντας τις γαζέλες που ξεδιψούσαν στα συντριβάνια κι έβοσκαν το ασθενικό κίτρινο γρασίδι των ιδιωτικών πάρκων αναψυχής. Οι αετοί έστησαν τις φωλιές τους στους ουρανοξύστες και επέβλεπαν απ’ τις ταράτσες τους δρόμους γυρεύοντας αρουραίους για να χορτάσουν. Οι πρίγκιπες και οι αφεντάδες εγκατέλειψαν τους αυλικούς τους και κλείστηκαν στα παλάτια τους μαζί με τις φρουρές τους. Οι φτωχοί άνθρωποι απέμεναν μόνοι τους, κλειδαμπαρωμένοι στα μικρά τους σπίτια, όταν έπεφτε ο ήλιος. Μονάχα τα παιδιά, οι φτωχοδιάβολοι, οι εργάτες, οι γελωτοποιοί και οι παραμυθάδες ξεμύτιζαν απ’ τις κρυψώνες τους τις νύχτες. Όλοι μαζί χόρταιναν τη φαντασία τους με αναμνήσεις και καινούργια όνειρα στις παλιές ακρογιαλιές, κοιτάζοντας τα αστέρια στον βυθό του ξαπλωμένου ουρανού…
ΤΟ ΕΛΑΤΗΡΙΟ 